"พี่หมีหนีคดี" (บทที่ 6)

 บทที่ 6

หลายอย่างที่ไม่คาดฝัน

หมีเริ่มกังวลมากขึ้น แผนนี้เริ่มดูไม่เข้าท่าขึ้นทุกวินาทีที่ผ่านไป พรุ่งนี้เช้าเขาอาจถูกกระซวกใส้จากข้างๆโดยไม่รู้ตัว เขาไม่อยากเป็นเช่นนั้น หมูปิ้งจะอยู่ยังไง ใบมีดโกนก็คงจะโดนด้วยแน่ๆ วัชชาจะติดคุกเน่าๆนี่ต่อไปอีกสิบหกปีโดยไม่มีใครช่วยหนี รวมถึงกรรไกรสุดสวยที่จะไม่มีใครกลับมาช่วยออกไปอีกแล้ว

เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเครื่องร่อนนั่นใช้ได้จริงหรือเปล่า 

"มีกุญแจแขวนอยู่ตรงหน้าทางเข้า เป็นกุญแจห้องทั้งหมด แต่ไม่มีอะไรยาวพอจะเื้อื้อมถึง เชือกก็ไม่มีด้วย"

"ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ต้องลอง" หมีกล่าว แล้วเคาะเรียกเืพื่อนที่อยู่ห้องกลางระหว่างเขากับใบมีดโกน เมื่อเพื่อนตอบกลับมาอย่างไม่เต็มใจ เพราะกำลังหลับอยู่แท้ๆ นับว่าโชคดีที่เขายอมทำตามที่หมีขอ

"ช่วยบอกใบมีดโกนว่า ต้องทำเดี๋ยวนี้แล้ว ใช้เชือกกับตะขอแบบที่บลูกับนัทเคยให้ทำตอนอยู่คุกเก่า"

ไม่นานเพื่อนกรงกลางที่หงุดหงิดก็ตอบกลับมาว่า "มันตอบว่าโอเค"

เวลาตีสามผ่านไป ไม่มีการเดินยามแล้ว หมีเริ่มได้ยินเสียงก๊อกแก๊กดักขึ้นมาหลายครั้ง 

เวลาล่วงผ่านไป ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย หมีเริ่มกังวลใจ

นาฬิิกาใหญ่นอกห้องขังบอกเวลาว่าเลยตีสี่มาสิบนาทีแล้ว ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หมีคิดกังวลไปต่างๆนาๆ ถึงกับคิดว่าจะก่อกวนผู้คุมแต่เช้าดีไหม จะได้ย้ายไปขังเดี่ยวและไม่ต้องเจอกับบิ๊กปอ แต่เขาก็นึกขึ้นได้ว่า นอกจากวิธีนี้จะช่วยคนอื่นๆไม่ได้แล้ว ยังไงไม่นานเขาก็ต้องกลับมาอยู่ดี หรือเขาจะหาทางป้องกันตัวดีนะ...

และแล้ว หน้า้ห้องของหมีก็มีเสียงไขกุญเจ หมีหันกลับมามอง--- สำเร็จ! ตีสี่สี่สิบ ใบมีดโกนและหมูปิ้งออกมาจากห้องขังได้แล้ว...

"เร็วเข้า เราต้องขุดตรงโน้นอีกอีก"

ไม่นานหมี หมูปิ้ง ใบมีดโกน และวัชชา ก็ออกมาจากห้องขังได้ และวิ่งตรงไป(อย่างเบาที่สุด) ที่ห้องไม้ พวกเขาหอบอุปกรณ์ที่ประดิษฐ์ไว้ไปด้วย พวกเขาต้องการอะไรก็ได้ที่สามารถใช้ขุดดินได้ ในที่สุดหมีก็พบไม้ท่อนหนึ่งที่เหมาะจะใช้ขุด พวกเขารีบออกจากห้องไม้ไปยังสนามบอลริมผาทันที

ก่อนหน้านั้น วัชชาเตือนไว้ก่อนแล้วว่าจะมียามเฝ้าอยู่ แต่เป็นคนที่ชอบหลับประจำ เนื่องจากจุดที่เขาเฝ้าไม่มีใครผ่านเลย พวกเขาย่องผ่านหน้ายามที่หลับสนิทไปทีละคนๆ

สุดท้ายก็เหลือวัชชาเพียงคนเดียว

แต่แล้ว เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ...มือถือของยามหลับ!!! 

ยามตื่นขึ้นทันที แ่ต่ด้วยความว่องไว ใบมีดโกนกระโจนเข้าใส่ยามก่อนที่ยามจะได้พูดอะไร ใบมีดโกนจับที่คอของยามแล้วบีบเส้นประสาท ยามตาเหลือกขึ้นใกล้สลบ ใบมีดโกนจึงโขกหัวยามกับกำแพง

แล้วยามก็สลบไป

เสียงโทรศัทพ์ดับลง มีเสียงผู้ชายพูดขึ้นทางวิทยุสื่อสารแทน เสียงนั้นดังขึ้นว่า

"นายทำไมไม่รับโทรศัพท์ ไม่กล้าล่ะสิท่า ไม่กล้ายอมรับว่าหล่อนต้องเลือกฉันล่ะใส่ เมื่อกี้หล่อนโทรมา ฉันโทรหาสายซ้อนให้นายฟังชัดๆว่าหล่อนเลือกฉัน หล่อนจะแต่งกับฉัน แกมันเป็นแค่ยาม ส่วนฉันเป็นถึงพัสดี หล่อนต้องเลือกฉันอยู่แล้ว ฉันไม่ไล่แกออกก็บุญแล้ว ไอ้หน้าโง่ เพราะฉันยอมเธอทุกอย่างไง เพราะฉันให้หล่อนได้หมด ยอมหมด ฉันรวยนะ... นี่ฟังอยู่รึเปล่า เฮ้ย  ฮัลโหล..."

วัชชารีบหนีออกทันที รู้ถึงอันตราย มีเวลาไม่มากแล้ว พวกเขาทั้งหมดวิ่งออกไปที่สนามบอลทันทีขณะที่เสียงวิทยุสื่อสารดังไล่หลังพวกเขามาว่า

"ฮัลโหล... ถ้านายไม่ตอบฉันจะไปดูแล้วนะ... วอหนึ่งสองสอง เรียก เหตุการณ์ไม่ปกติ!!! เปลี่ยน!!!"

เวรกรรม หมีคิดขณะวิ่งไปที่สนามบอล 

"เราขุดไม่ทันแน่ เราขุดได้ถึงตีห้าห้าสิบโน่น แต่นี่เดี๋ยวพวกผู้คุมก็แห่ตามกันมาแล้ว" ใบมีดโกนพูดหอบๆ

"จริงด้วย จะทำยังไงดี" หมูปิ้งร้อง

แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอีก เมื่อไปถึงสนามบอล หลุมลึกก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้ว ที่บอกได้ว่าลึกก็เพราะกองดินที่ข้างๆหลุมนั้นกองใหญ่มาก ใครกันมาขุดไว้นะ ...ยังขุดอยู่ด้วย 

"นั่นใครน่ะ" เสียงผู้หญิงดังมาจากหลุม หัวๆหนึ่งโผล่ออกมาจากหลุม หมีจำได้ทันที มันคือใบหน้าของป้ามหาภัยที่ซื้อโคเคนจากกรรไกรในวันแรกที่หมีพบกับเธอ ป้ามหาภัยหรี่ตามอง และก้มลงไปพร้อมพูดว่า

"พวกผู้คุึมตามมาแล้วยัยหนู... ป้าไม่อยากแก่ตายในนี้เลย... อนาคตป้ายังอีกไกล" 

"จริงหรอคะ ตามมาได้ยังไงกัน..."

ถ้าหมีไม่ได้เพี้่ยนไปเพราะความตื่นกลัว เสียงที่สองนั่นคือเสียงหวานๆของนางสาวกรรไกร...

......................................................................................................

โปรดติดตามตอนต่อไป